ای وای من که ماه محرم تمام شد

ماه عزا و نوحه و ماتم تمام شد

از “کاف” و “ها” گذشته به “…رکزا” رسیده است(۱)

فصل نزول سوره ی مریم تمام شد

خاموش محتشم که دلم غصه دار گشت

“باز این چه شورش است…” در عالم تمام شد

بر روی پشت بام حسینیه چاووشی

گفتا به آه و ناله دمادم : “تمام شد”

امسال هم برای غمش کم گذاشتم

افسوس میخورم سه دهه غم تمام شد

اصلا خوشابحال کسی که به او رسید

وقتی زمان توبه ی آدم تمام شد

من بیشتر برای همین غصه میخورم

-هیهات- رزق و روزی اشکم تمام شد

گفتم بیایم و نمکت روزی ام شود

دیر آمدم؟مگرکه غذاهم تمام شد ؟

از آخرین غروب محرم دلم گرفت

رقص جنون بیرق و پرچم تمام شد

****

گفتم غروب و سوی حرم دل روانه شد

با روضه های او غزل ام جاودانه شد

ارباب بی کفن شه شیب الخضیب حسین(ع)

دور از وطن فتاده و خدالتریب حسین (ع)

شاعر: عليرضا خاكساري

(۱) ابتدای سوره ی مریم (كهيعص - ذِكْرُ رَحْمَةِ رَبِّكَ عَبْدَهُ زَكَرِيَّا …) و آیه ی آخر سوره ی مریم (…وَكَمْ

أَهْلَكْنَا قَبْلَهُم مِّن قَرْنٍ هَلْ تُحِسُّ مِنْهُم مِّنْ أَحَدٍ أَوْ تَسْمَعُ لَهُمْ رِكْزاً )